مرتضی رزاق کریمی، تهیه کننده مستند «خاطراتی برای تمام فصول» که موفق به دریافت جایزه بزرگ شهید آوینی شد، در گفت‌و‌گوبا خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا)، درباره کیفیت برگزاری این رویداد اظهار کرد: اگر جایزه بزرگ شهید آوینی را با جشنواره‌هایی مانند فیلم کوتاه، سینما حقیقت و... مقایسه کنیم، خیلی تفاوت خاصی در آن مشهود نیست، اما اگر نگاه مقایسه‌ای را کنار گذاشته و اهمیت برگزاری این رویداد را در ترویج اندیشه و تفکر شهید آوینی در نظر بگیریم، اتفاق شایسته ای رخ داده است.

وی افزود: با توجه به وضعیت اقتصادی موجود، چهارمین دوره جایزه بزرگ شهید آوینی در سطح خوبی برگزار شد، اما برگزاری این رویداد توجه بیشتری می‌طلبد و نیاز به فرهنگ و پایداری دارد. با توجه به پتانسیل شهید آوینی می‌توانیم فعالیت بهتری در این حوزه داشته باشیم که فقط به برگزاری یک آیین پایانی منجر نشود و شاهد برگزاری جشنواره‌ای با نمایش فیلم‌های منتخب باشیم.

رزاق کریمی درباره چگونگی سرمایه گذاری و تهیه‎کنندگی در حوزه سینمای مستند بیان کرد: در ایران هنوز سینما به جایگاه حرفه‌ای و صنعتی نرسیده و صرفا با عنوان مقوله هنری و فرهنگی مورد توجه قرار می‌گیرد، به همین دلیل عدم توسعه موزون در سینما به وجود آمده است.

وی ادامه داد: اگر سینما را به عنوان معقوله فرهنگی- هنری و رسانه معنا کنیم، باید ارتباط با مخاطب، نیازها و استراتژی جامعه را در نظر بگیریم، ولی متاسفانه سینما هنوز به این مرحله نرسیده است.

این تهیه کننده سینما متذکر شد: در سینمای داستانی وظایف تهیه‌کننده نادیده گرفته می‌شود و این امر در سینمای مستند به دلیل شرایط آسان تولید بیشتر به چشم می‌خورد، در حالیکه تهیه‌کننده نقش بسیار زیادی در زنجیره تولید دارد که تامین سرمایه برای تولید فیلم تنها بخشی از این وظایف است.

رزاق کریمی گفت: الزامی نیست که سرمایه گذار در تمامی موارد پیش تولید اعم از شکل گیری فیلمنامه، کارگردانی صحنه، حفظ تداوم و شکل گیری تدوین حضور داشته باشد؛ این مسئولیت تهیه کننده است که از سوژه یابی تا نسخه نهایی همواره نقش خود را به خوبی ایفا کند.

مصطفی رزاق کریمی کارگردان مستند «خاطراتی برای تمام فصول» که موفق به دریافت تندیس شهید آوینی و دیپلم افتخار در بخش مقاومت و پایداری شد، تاکید کرد: ایده این مستند نزدیک به سه دهه گذشته و از زمان ورود جانبازان ایرانی به اتریش برای درمان شکل گرفته بود. در آن زمان در اتریش بودم و به دلیل همراهی با جانبازان، رابطه‌ای میان ما شکل گرفت که ثبت این تصاویر از دغدغه‌های همیشگی‌ام بود.

وی ادر پایان خاطرنشان کرد: با گذشت زمان لازم بود این فیلم در ابعاد وسیعی مطرح شود، زیرا رسانه‌های غربی همواره تلاش می‌کردند تا موضوع بمباران شیمیایی ایران فراموش شود.